Pauze

Een berichtje van op m'n ziekbed: ik heb met succes een ingreep ondergaan. Onvermijdelijk volgt er een pauze, maar is er ook tijd voor fotografische herijking en misschien herbronning. Ik hoop tot kijks!
PS1: Drie april, m'n herstel vordert traag maar gestaag. Ik zie de lentezon binnen schijnen; veel meer heeft een fotograaf niet nodig.
PS2: Eind april: ik voel langzamerhand meer energie...
PS3: Begin mei: blijkbaar is toch niet alle progressie lineair, ik heb terug een weekje in het ziekenhuis moeten doorbrengen, gelukkig zonder veel erg.

Vooruitblik

Een van dé prangende vragen die iedere fotograaf - ook ik - zich af en toe stelt, is wàt te fotograferen. Je hoort of leest soms dat iemand vertwijfeld op zoek is naar een persoonlijke of vernieuwende aanpak of onderwerp: de idee dat àlles al eens 'gedaan' is - macro-opnames, zonsondergangen, zuiderse stadjes, pinholefoto-grafie,... - kan verlammend werken en leiden tot een 'photog's block'. Over die problematiek vond ik twee stukjes ('Everything Matters') van landschapsfotograaf Mark Dubovoy op de site 'Luminous Landscape' heel verhelderend en inspirerend.
Vooreerst: geduld oefenen. Iemand noemde het de 10.000-uren-regel: je hebt ten minste dat aantal nodig om alleen al de basis van eender welke 'kunst' of ambacht onder de knie te krijgen - zowat het equivalent van 5 jaar voltijds leren en oefenen. Pas daarna kun je beginnen denken aan het ontwikkelen van een eigen stijl, een persoonlijke aanpak, een artistieke insteek. 
Na die leerperiode kun je je proberen te ontplooien: het ongeziene laten zien én/of suggereren - hét doel van elke foto. Daarvoor staan er zoveel middelen ter beschikking dat een persoonlijke benadering m.i. nog mogelijk blijft: er is niet alleen onderwerp, maar ook compositie, standpunt, perspectief, licht, tonaliteit, stemming, suggestie, metaforen, ... 
Naarmate meesters vorderen, gaan ze almaar meer minutieus belang hechten aan elk detail. Het ongeziene laten zien kan deels ook door de technische uitmuntendheid van een foto (hyperrealiteit): midden- en grootformaat reveleren bijv. details (texturen, tonaliteit) die een mens in zijn dagelijkse doen normaal niet of amper opmerkt. Goede fotografen besteden uren aan een optimale compositie, wachten dagen-, zelfs maandenlang op het juiste licht, experimenteren zorgvuldig met ontwikkel- en afdrukmethodes, testen uitvoerig productspecificaties van producenten, enz...
Waarnaar we m.i. niet mogen afglijden, is wat zich momenteel in de andere hedendaagse beeldende kunsten 'afspeelt': de 'permanente plaatsvervangende revolutie' aan de hand van het 'n'importe quoi', - zoals kunstcriticus Stefan Beyst het noemt - de zelfbetrokken irrelevantie van een dolgedraaide 'metakunst'.
http://www.luminous-landscape.com/index.shtml
http://d-sites.net/nederlands/notdone.htm

Standontwikkeling

Ontwikkeling van filmnegatieven is slechts één van de vele mogelijkheden waarmee fotografen hun beeldtaal kunnen personaliseren. Korrelgrootte, kantscherpte en grijstonen kunnen aangewend worden om een bepaalde emotie van een foto te versterken en/of uitdrukking te geven aan de persoonlijke 'visie' van de fotograaf. Naast duur en beweging tijdens de ontwikkeling kan ook de combinatie filmtype-ontwikkelaar een expressief effect bereiken. 
Maar dit zijn slechts technische hulpmiddelen die op zichzelf de kijker niet hoeven te boeien - net zoals de gemiddelde kunstliefhebber weinig heeft aan een discussie over types van verfborstels, verf of schilderdoek. Ik heb het er hier kort over omdat de goegemeente vaak denkt dat een foto nu eenmaal een 'objectieve weergave' van de werkelijkheid zou zijn. 
Onderstaande negatieven werden met semi-standontwikkeling ontwikkeld (Tri-X @320 ISO - Rodinal 1:100 - 60' - 10 x initieel kiepen - 3 x zachtjes na 30'). Standontwikkeling zou het contrast verzachten en subtielere grijswaarden opleveren. 

Lentevogel (2)

Lentevogel

Toch vlug nog eerst dit: op één maart is een vroeg lentevogeltje neergestreken, Chloë, hartendief, tien uur onder ons.

Pentax 50mm f1.7 - Tri-X400, ISO 620 - Rodinal 1:50, 15' @ 20°

Terugblik

Om medische redenen ben ik genoodzaakt deze fotoblog ten minste enkele weken op non-actief te zetten. Tijd dus voor een terugblik, later blikken we ook vooruit.

In 7 maand heb ik 70 berichtjes gepost met in totaal iets meer dan 200 zwart-witfoto's uit m'n vijfjarige activiteit als amateurfotograaf. Vijf jaar is héél kort en 200 foto's zijn wellicht te veel en heb ik te weinig geselecteerd. Zoals elke ambachtelijke of kunstdiscipline vergt fotografie veel oefening, opleiding en gedrevenheid. Je moet de diverse materialen leren kennen, vaardigheden inoefenen en alle aspecten van de beeldvorming exploreren. Beheersing komt slechts met de jaren. Het is een misvatting dat fotografie veel makkelijker is dan bijv. tekenen, etsen of schilderen - omdat foto's slechts een mechanische weergave van de werkelijkheid zouden zijn. Ik zit dus nog in de leerfase van de eerste kennismaking met de diverse aspecten van de discipline. Dat zal wel uit m'n onderwerpen en de nog wisselvallige kwaliteit af te lezen zijn. 

Ieder deelaspect is belangrijk: je fototoestel(-len) vlot leren hanteren, licht-en-schaduw aanvoelen, goed het licht meten, perspectief en compositie exploiteren, scherptediepte hanteren, en vooral filmontwikkeling en afdrukken optimaliseren tot een persoonlijk consistente aanpak,... Overigens, dat digitale fotografie een kortere route naar beheersing en kwaliteit biedt, is m.i. een illusie. Voor deze blog kon ik m'n negatieven - zeker in het begin - nog onvoldoende digitaal bewerken; ook dat zal wel af te lezen zijn uit veel van m'n hier geposte foto's. (Ik zwijg dan nog over het maken van kwaliteitsvolle digitale prints).

Toch was ik blij verrast toen een medelid van onze fotogroep n.a.v. het salon me zei dat hij 'mijn eigen stijl' kon herkennen en dat die overeenstemde met mijn 'persoon'. Is die inschatting juist, of getuigde mijn reeks van een toevallige samenhang? (Toegegeven: de selectie werd ook gestuurd door anderen). Ik heb er zeker niet bewust 'naartoe' gefotografeerd. Zou het kunnen dat je je deels onbewust een stijl gaat aanmeten? Ter illustratie hieronder nog eens vijf ervan (ze zijn elders in deze blog in groter formaat te vinden).

Verlaten

Zaterdagmorgen

Strak

Lijnenspel

Sereen

PS: Onlangs is op het Rangefinderforum heftige discussie ontstaan over de publicatie van kleurenfoto's van Hugo Jaeger, een van Hitlers persoonlijke fotografen. Het feit dat het kleurenfoto's zijn, maakt alles minder abstract en herkenbaarder: de soms ijzingwekkende esthetiek van het geweld. U kunt ze zien op: http://www.flickr.com/photos/56090579@N02/sets/72157626236184820/