Guillemins

Een stralend ruimteschip door Calatrava boven de sporen aangemeerd, een hemelse warme welving van glas en beton, een lichtschelp met vlindervleugels, ... een station in Luik.

Antwerpen-Centraal

In november verleden jaar is onze fotogroep door een NMBS-gids van Berchem Station via de ondergrondse spoorlijn naar de 'Middenstatie' geleid. Deze spoorweg- en, voor fotografen, lichtkathedraal is gelukkig aan de afbraak ontsnapt. Ze wordt nu tot de tien mooiste spoorwegstations ter wereld gerekend.

'Kleine' fotografie

Om 'interessante' beelden te schieten, moet men niet noodzakelijk verre reizen maken. Bijna alles uit de directe leefomgeving kan - met de juiste kadrering, goed licht, schaduw of textuur - een mooie foto opleveren. Deze 'esthetiek van het alledaagse' kan fotografen zo in de ban krijgen dat het bijna een manier van leven wordt - net zoals voor sommige literatoren de wereld er is om 'verdicht' te worden. Ik verwijs graag naar de blog van de Duitse amateurfotograaf Zeno Felkl (http://rollei35andpolypanf.blogspot.com), die in één jaar met één apparaatje en één soort film z'n dagdagelijkse omgeving in beeld probeert te brengen.

Noot: Het is in dit verband totaal irrelevant, maar het Kampenhouts stoeltje op de 1ste foto stond tijdens de 1ste WO in mijn grootouders' afspanning 'In de Landing', nabij het Couthof te Proven (nu Poperinge), dus achter het front in onbezet België. Het gebouw is een paar decennia geleden moeten verdwijnen. Veel Britse soldaten met verlof vanuit de loopgrachten hebben er op gezeten. Mijn vader heeft de stoeltjes met veel zorg gerestaureerd.

Fort van Breendonk

Verleden vrijdag zijn we met z'n tweeën naar het Fort van Breendonk getrokken, meteen een locatie waar je tegen de grenzen van de fotografie aanbotst. Kunnen foto's iets van het gruwelijke dat zich hier heeft voorgedaan, weergeven, oproepen of tot uitdrukking brengen? En hoe? Wat is de functie van de 'oppervlakkige' formele schoonheid van een beeld in confrontatie met deze hel? Ik was ook net beginnen lezen in Susan Sontags 'Over fotografie', waarin ze stelt dat foto's de wereld reduceren tot een reeks losse deeltjes, en de geschiedenis tot een reeks anekdotes en faits divers. Merkwaardig dat levensgrote foto's en portretten in het fort juist een belangrijke functie hebben. Veel vragen. Onderstaande beelden zijn slechts ruw materiaal na enkele schuchtere eerste passen op een gebied waar ik me nog heel onwennig voel.

Winterlicht

Zwart-witfilm capteert heel goed ijs en sneeuw in winters tegenlicht of mist. De twee vorige winters waren, op dat vlak althans, heel 'mild' voor de fotograaf. De eerste twee foto's zijn genomen met een Lomo-toestelletje, vandaar de uitgesproken vignettering.

Het kan ook meer grafisch

Verlaten plaatsen

Ruïnes - 'abandoned places' - zijn, naast begraafplaatsen en autokerkhoven, heel geliefde plekken om te fotograferen. Daarover heb ik een hypothese. Een fotograaf heeft heel wat middelen om een 'sprekende' foto te maken: onderwerp, compositie (vol of abstraherend), licht en lichtinval, perspectief, contrast, scherptediepte, textuur, ritme, kleuren, bewegingssuggestie, tot en met filmkorrel en de textuur en kleur van het afdrukpapier. Groten in de fotografie kunnen al die aspecten samen bijna intuïtief hanteren op een heel gamma locaties of voor gevarieerde onderwerpen. Beginnende fotografen zoals ik beheersen slechts een aantal aspecten, en zeker (nog?) niet geïntegreerd in een visie. Verlaten plaatsen kunnen ons redden: ze 'spreken' gedeeltelijk voor zichzelf. Met hun kapotte ruiten en achtergelaten gereedschap doen ze ons nadenken over tijd en vergankelijkheid, voeden ze onze nostalgie naar wat was, hun donkere lege ruimtes met spaarzame lichtinval ademen verlatenheid en isolement. De romantici zochten al soelaas in ruïnes voor de cultivering van hun gevoelens. Ze zijn daarenboven redelijk makkelijk toegankelijk, men kan er rustig fotograferen zonder aangestaard te worden - wie je er ontmoet zijn meestal collega's. Uitstekend oefenterrein dus. Er is niets mis met deze 'basiskampen' van de fotografie. Ik heb er enkele van mijn eerste betere foto's gemaakt. Maar gelukkig zijn er ook klimexpedities hogerop. Blijven trainen dus.

De foto's hieronder zijn genomen op de mijnsites van Cheratte (Luik) en Waterschei. Met dank aan de organisatoren van Fotogroep Park-Heverlea (Heverlee). Voor een fotograaf op het toppunt van zijn kunnen, verwijs ik graag naar de reeks van Stephan Vanfleteren over hobo's in de VS: http://www.stephanvanfleteren.com/gallery_hobo/index.html 

Boedapest

De Hongaarse hoofdstad is inspirerend. Maar eind oktober verleden jaar was het weer heel zomers. Uiterst zonnig en hard licht. Ik had het verkeerde type film mee en kon zonder grijsfilter onvoldoende onscherpte creëren. Bovendien is toerisme soms moeilijk te verzoenen met rustig en bedachtzaam fotograferen. Toch heb ik er een paar redelijk goede foto's kunnen nemen. 

Een arcade: een lichtfestijn

Repetitie Mozarts Requiem in het barokke Sint-Michaëlskerkje

Koepel St.-Stefanskathedraal

Antwerpen

Op een druilerige zaterdagmorgen is onze fotogroep naar Antwerpen getrokken. Eerst Berchem (Cogels-Osylei), dan het centrum en het Eilandje. Zo verlaten als een residentiële wijk op een weekendochtend kan zijn, zo bruiste later op de dag de binnenstad van de animatie ter gelegenheid van de Havenfeesten - ondanks het weer.

Spanning!

Vanuit het MAS

Stillevens uit de thuisstudio

Enkele maanden geleden richtte ik een 'spot'-goedkope thuisstudio in. Op het internet kun je daarover advies vinden. Met een dubbele halogeenbouwstraler op statief, een plastiek douchegordijn of wat boterpapier als softbox en wat doek als achtergrond, kun je aan de slag. Dan kun je experimenteren met stillevens: glaswerk, erfenisstukken, bestek, enz... Contrasten tussen vormen, structuren en texturen kunnen spannende stillevens opleveren. Het is ook een uitstekende oefening in beeldcompositie. Zwart-witfilm registreert op superieure wijze de monochrome schakeringen van bijv. glaswerk en bestek. Doorzichtig glaswerk wordt best gefotografeerd tegen een belichte witte achtergrond. Bestek met schuin tegenlicht, anders blijft glad metaal donker.

Doel

Verleden donderdag met twee medeleden van onze fotogroep Doel bezocht. Een heel aangrijpende ervaring, wegens de onwezenlijke sfeer. Vol sterke contrasten: natuur en kerntechnologie, doodse leegte en activiteit.... Het oude dorp ligt in het polderlicht achter de Scheldedijk. Het wordt gedomineerd door de kerncentrale en is in de tang genomen door de haven. Een ter dood veroordeeld boerendorp met nog 28 bewoonde huizen. Het einde van een eeuwenoude gemeenschapscultuur: zelfs het kerkhof wacht de ontgraving. Overal weerloos poëtisch verweer van dichters en kunstenaars. Huizen die zonder omzien zomaar verlaten lijken te zijn... Er gaan veel gedachten door je heen: is waarvoor deze offers gebracht zijn - de woekerende havenuitbreiding annex uitzichtloos verkeersimbroglio - wel duurzaam?

Onder het veer - Wind- en kernenergie

Aan de zuidelijke einder: de Waaslandhaven

Kerncentrale en noordelijke haven

Een van de 'gedichtenkerkhofjes'

Onderaan de dijk