Eerder (ZW4) liet ik misschien al te sterk uitschijnen dat abstracte kunst in de meeste gevallen uit een louter stilistische techniek zou bestaan. Niets is minder waar: zowat een eeuw geleden wilden kunstenaars in Nederland (De Stijl met o.a. Mondriaan), in Duitsland, Rusland (Malevich) met de nieuwe abstractie niets minder dan de vermolmde en gealiëneerde menselijke cultuur redden. Met een enorme spirituele inzet en engagement; maar het bleek een utopische droom. Later, in de jaren '50, wilde het abstracte expressionisme de verziekte levenskunst 'revitaliseren'; voor veel abstracte kunstenaars werd abstractie niets minder dan een poëtische levenskunst en -vorm...
We staan nu buiten deze originele inspiratiebronnen en kunnen daarom 'de stijl nooit nadoen', het kan inderdaad slechts kunst-oefening zijn; we moeten uiteindelijk onze eigen visie ontwikkelen - laten we hopen dat oefening 'kunst' baart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten