Ruïnes - 'abandoned places' - zijn, naast begraafplaatsen en autokerkhoven, heel geliefde plekken om te fotograferen. Daarover heb ik een hypothese. Een fotograaf heeft heel wat middelen om een 'sprekende' foto te maken: onderwerp, compositie (vol of abstraherend), licht en lichtinval, perspectief, contrast, scherptediepte, textuur, ritme, kleuren, bewegingssuggestie, tot en met filmkorrel en de textuur en kleur van het afdrukpapier. Groten in de fotografie kunnen al die aspecten samen bijna intuïtief hanteren op een heel gamma locaties of voor gevarieerde onderwerpen. Beginnende fotografen zoals ik beheersen slechts een aantal aspecten, en zeker (nog?) niet geïntegreerd in een visie. Verlaten plaatsen kunnen ons redden: ze 'spreken' gedeeltelijk voor zichzelf. Met hun kapotte ruiten en achtergelaten gereedschap doen ze ons nadenken over tijd en vergankelijkheid, voeden ze onze nostalgie naar wat was, hun donkere lege ruimtes met spaarzame lichtinval ademen verlatenheid en isolement. De romantici zochten al soelaas in ruïnes voor de cultivering van hun gevoelens. Ze zijn daarenboven redelijk makkelijk toegankelijk, men kan er rustig fotograferen zonder aangestaard te worden - wie je er ontmoet zijn meestal collega's. Uitstekend oefenterrein dus. Er is niets mis met deze 'basiskampen' van de fotografie. Ik heb er enkele van mijn eerste betere foto's gemaakt. Maar gelukkig zijn er ook klimexpedities hogerop. Blijven trainen dus.
De foto's hieronder zijn genomen op de mijnsites van Cheratte (Luik) en Waterschei. Met dank aan de organisatoren van Fotogroep Park-Heverlea (Heverlee). Voor een fotograaf op het toppunt van zijn kunnen, verwijs ik graag naar de reeks van Stephan Vanfleteren over hobo's in de VS: http://www.stephanvanfleteren.com/gallery_hobo/index.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten